Door het leven getekende rimpels. Arrugas
moet wel de meest on-escapistische tekenfilm ooit zijn. Zelfs de
fantasie die even verlichting biedt, is eigenlijk een en al treurigheid.
Een oude Spaans bankier is door de familie in het voorportaal van de hel
achtergelaten: het bejaardenhuis. De eerste dag en nacht zijn in alle
leegte en niksigheid zó aangrijpend. Dit is geen gewone heimwee naar je
eigen huisje. Het is een heimwee naar het leven zelf. Secuur ordent de
man zijn portemonnee en horloge op zijn nachtkastje. Hij kruipt in zijn
bed. Zijn 'celmaat' laat een scheet. Ogen en snaveltjes toe. Diezelfde
kamergenoot maakt het leven in het rusthuis nog enigszins spannend. De
Argentijnse loudmouth (type 'boludo y jodido') ritselt centjes, en
broedt op ontsnappingsopties. Toch moet je je Arrugas geenszins als een
avontuur voorstellen. Dit gaat om pillen, altijd dezelfde maaltijden, en
de kraters die worden geslagen. Alles verdwijnt. De mensen en hun
geheugen. Het is maar goed dat de film maar tachtig minuten duurt...
Visueel en vooral muzikaal is er duidelijk naar Miyazaki gekeken.
Misschien daarom dat ik soms snakte naar wat sprookjestaferelen. Het
verhaaltje kenden we immers al uit alle andere bejaardenfilms ever, Maar
ja, een soort serene Seidl als tekenfilm. Dat is wél lef hebben.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten