'If you want bread, go
fuck a baker.' Friedkin op zijn virielst, in zijn bekende stiel. In
feite is de ganse fallische film een groot 'trek je broek maar naar
beneden, dan zullen we zien wie de beste is-me(e)ting. Hengels worden
uitgeklapt, en billen aangespannen. Een beetje homo-erotisch wordt het
al snel met de jonge (en er zowaar ook jong uitzíende!) Defoe als de
kunstminnende slechterik. Métisse aan de muur, en een voorliefde voor
theater. Even lijkt er zelfs wat man tot man-contact plaats te vinden!
Haantje de voorste is William Petersen met de coupe van een nieuwsanker
en de pafferigheid van Geertje Wilders. Hij rent zich rot door gans L.A. To Live and Die is werkelijk een lokale film. Veel
dank gaat daarbij uit naar Robbie Muller, die in zwoele avondkleuren de
city vangt. Voor zoiets als een zinnig plot moet je zelden bij Friedkin
zijn, en gedurende deze bonte extravaganza (inclusief kunstdwerg in rolstoel)
is het misschien ook teveel gevraagd. Toch had enig overzicht kunnen
helpen. Had iemand de boel wel uitgeschreven? Zelfs de trademark car
chase scene valt nauwelijks te plaatsen. Agentjes hobbelen achter
agentjes, achter schurken, achter van alles an, voortgejakkerd op de gated klanken van Wang
Chung. Een heuse titeltrack is een snel hoogtepunt in de chaos. Die
jihadist is er verrassend vroeg bij, maar ook snel klaar...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten