L'Eté
dernière à Istanbulbad. Vond het maar een flauw grapje, van mezelf.
Maar dit blijkt inderdaad een film van dezelfde scenarist. Niemand in de
cinema schreef zoals Robbe-Grillet. Voor een beetje poëtisch (lees
onnavolgbaar modernistisch) filmmaken schrikt hij – nu ook al regisseur!
– niet terug. Onbeweeglijke en onbewogen mensen, als decorstukken
tijdens filosofische bespiegelingen. In dialoog, gelukkig. Wat deze
sensuele maalstroom van herinneringen wat makkelijker maakt dan Marienbad is
de exotische setting. Het begint al met een klaagzang van Om Kalthoum
(of een sound-a-like) en we zijn dan ook in het mysterieuze Oosten. Daar
waar de ruïnes én de moskeeën 'très ancient', 'très vieux' en 'très
beaux' zijn. Een oud mannetje blijft het maar benadrukken. De femme
fatale countert achteloos. 'Volgens mij hebben ze het na de oorlog
gewoon nog verbouwd.' De dame zorgt voor de meest Lynchiaanse momenten
op nachtelijke wegen. Haar tegenspeler spendeert een film lang aan het
bestuderen van haar gezicht (met de archaïsche glimlach) én spieden door
de luxaflex van zijn (hotel)kamertje. Luxaflex als de tralies van de
geest? We kunnen nooit aan dit leven ontsnappen, slechts tussen de
kieren door kijken. Mijn kijk-exemplaar ruiste en sneeuwde. Of was het
toch mijn hart? (Zoals OOR-journalist en Subjectivist Roger Teeling zou zeggen.)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten