Whiplash

'Not quite my tempo.' Misschien moet ie eens een drummachine kopen? Al die moeite, om de laatste jazz-Mohikanen op te leiden tot Langs de Lijn-tunes vertolkers... Whiplash is een 'echte' mannen-film. Alles wat immer competitieve mannen zo irritant kan maken zit erin. Verliezen is géén optie. Kutten en flikkers aan de kant! De oude Grieken noemden dat 'agon', of 'euandria'. De hele Spartaanse staatsopvoeding was ervan doortrokken. De kweek der ferme kerels. Dood of de gladiolen. Lang werkte het, maar toen de Spartaanse falanxen één keer uit een nieuwe hoek werden aangevallen, was het meteen gedaan. Out of the box denken, dat kunnen die verstarde mannen dan weer niet... En Whiplash helaas óók niet. Het hoofdpersonage staat niet boven de strijd, maar gaat hem aan. Dan zeg je dus volmondig 'ja' tegen de schaal waarop je op niveautje 9 een topmuzikant bent, en op 10 een psychopaat. J.K. Simmons heeft als de 'bad guy' allang voor de tweede optie gekozen. Het is de rol van zijn leven. In strakke zwarte hemdjes spant hij briesend de (nek)spieren. De docent verenigt Nosferatu en Faust in zich. De zachte Miles Teller met het pafferige 'old lesbian'-gezichtje (The Spectacular Now) laat zich erdoor inpakken. Een eendimensionaal, maar uiterst smakelijk gevecht is het gevolg. Nu maar hopen dat de drumsolo geen comeback maakt.