'Why the pirouette?' 'Why not!' Pak
allemaal je Prozac er maar weer bij. Japan! Een retro-intro in
Gondry-vaart, en dan los met die malligheden. 'Deze plant ruikt naar een
openbaar toilet.' Op dat moment kreeg ik door dat we op Tenten-terrein
zaten. De film heeft wat moeite aan die giga-verwachtingen te voldoen,
maar het lukt uiteindelijk aardig. (Vergelijk het met zien van de
schoonheid in een verroeste kromme spijker.) Om met de minpuntjes te
beginnen, het hoofdpersonage is dit keer een overdadig Japans meisje.
Dat betekent eindeloze fluitketel-ahhhhs! Totale hysterie in een
tuinbroek. Het patchworky scenario worstelt ook met lokaliteit. Lang
knotsen we van hotsen naar her, ik miste dat kleine café in
Tokyo-gevoel. Wat Instant Swamp voor haar eigen drijfzand behoedt, zijn
de talloze eigenaardige ingevingen, die allemaal tot hun maximale
conclusie worden doorgevoerd. Breng wat spanning in je leven met een
kraan! Begin je dag met je geheel eigen variant op Nesquickzand.
(Dáár wordt dat kind zo hyper van.) Ondertussen 'vindt' het meisje een
vader met de naam Light Bulb – zou de Nederlandse ondertiteling hem
'Peertje' durven noemen? – én een laconieke vriend. En dat alles met (of
zonder) hulp van Koning Toetanchamon. Het einde is precies zo achteloos
'woah' als het moet zijn. Why not, indeed.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten