Een filmpje van niks, met een
onderwerp van niks, waarin ook nog eens niks bijzonders gebeurt. En toch
zit juist in die nikserigheid de lievige kracht van La Tendresse.
Natuurlijk, arthouse-films zijn wel vaker tabula rasa's. Maar meestal
broeit dan het hoofdpersonage wel – net uit de bajes – of de locatie is
exotisch. Hier karren we echter gewoon van Belgie naar de Franse Alpen
om een zoon met een gebroken been te 'repatriëren'. Dat beide ouders
zich prompt bij hun oogappeltje melden, is wel weer heel modern. (Konden
ze niet gewoon geld voor een ticket terug overmaken?) Het geeft Olivier
Gourmet en Marilyne Canto de kans om weer eens bij te plagen. Ze zijn
al vijftien jaar gescheiden. Er blijkt weinig veranderd. Hij is nog
steeds een macho ('teveel vrouwen op de weg'), zij een neurotica, in de
weer met Sedinal. Een film die ruimte maakt voor zo'n echte
moedertjes-spray, ik vond het leuk. Net als tanken in Luxemburg – waar
anders? – en in de clinch liggen met van die smerige toiletten 'au
route'. Gearriveerd in de Alpen kan de zoon zijn seizoensliefde
voorstellen (zou ze de zomer halen?). Moeder weet het niet. 'Iets te
mooi, misschien.' Het skilerarenwereldje is zelfs in flitsen van
secondes de hel op aarde. Doe mij maar de Belgische heuvels van de
terugweg. Daar maken zelfs deze gewone mensen nog wat mee.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten