“I am YOUR MOTHER!” Moeders en
zonen. Dat zijn (recht na Skin) weer toestanden van heel andere snit. Innige
verbondenheid tot de dood erop volgt, en voor die tijd ook al
ziekmakend. Als het tegenzit. Een goede horror-film is een mentale
horror-film, en The Babadook is er zo een. Omdat het grotendeels over
een zesjarig menneke gaat heeft het eerst nog wat van een
kindersprookje. Grimmig, ja, maar het zal wel lief voor alle leeftijden
blijven, toch? Wrong! Er komt zelfs een heel alledaagse vibrator
tevoorschijn... Ontspannen zit er voor mama al een tijdje niet meer in.
Haar zoontje heeft alle aandacht opgeslokt. De casting van het jongetje
is een meesterwerk. Met zijn gigantisch grote hologige ogen is ie meteen
doodeng. Bovendien, een kleuter als scream queen, dat niemand daar
eerder op kwam! Slapen doet ie nog bij mama in bed, want 'buiten is het
eng, buiten wordt gevochten.' Eén van de voorlees-sessies pakt wat minder
uit. Een nieuw boek is wat al te donker. En dan begint het te sijpelen.
De wending. Het Coraline-achtige scenario steekt slim in elkaar, en de
bekende horror-trucs (het wordt nog bijna Straw Dogs) werken prima.
Enkel de laatste paar scenes leken me onnodig ingewikkeld. Ik bedoel, ik
weet dat die sequel-optie open moet blijven, maar de Gulliver's
Travels-scene was al een erg fraaie Freudiaanse jongetjesfantasie.
Reusachtige moeder!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten