'Hit
her grandpa!' Eén van de vele dingen die men uit Los Angeles Plays Itself leren kan, is dat werkelijk élk plotje een film op kan leveren.
Onnavolgbaar absurd? Doen we! Er zitten dus genoeg Gummo-waardige
momentje in deze horror-klassieker. Vooral de nachtelijke scenes doen
het goed. In fraaie grofkorrelige schaduwbeelden hobbelt Leatherface
achter de 'scream queen' aan. Ondertussen snoeit hij de bosjes. En what
about dat laatste shot? Hij is écht niet meer te stoppen. Het
'gore'-gehalte viel me ondertussen nog mee (of stiekem tegen?). Al mogen
die vleeshaken er zeker wezen. Maar 'head cheese' wordt er uiteindelijk toch
niet gekookt. Psychologisch eng is de film alleen bij de entree van de
lifter. Texas is evengoed het land van de 'banjo boys', de gedeformeerde
debielen die niet voor automutilatie terugdeinzen. Daar hebben de
astrologische Scoobidoo-hippie-vrienden niet van terug. Tragisch
middelpunt is de pafferige jongen in de rolstoel. Hoog
autisten-stemmetje, doodsbang, en bovenal (seksueel?) gefrustreerd. Vond
het wel jammer dat hij niet als laatste het loodje legde. Men moest nog
gebruik maken van de vocale kwaliteiten van de blondine. Mooiste shot?
Eén van de beardo dudes staart door een muggengaas het slagershuis in.
Het hete zomerzonlicht blakert zijn schaduw in gouden tinten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten