'Chemicoanalyse
dan maar?' Nooit gedacht dat er een fris en fruitige seventies-komedie
in dat 'boekske' van Lampo zat. De tragische en melancholische trekjes
sijpelen heus langzaam het verhaal binnen, maar voor die tijd (en dat is
úrenlang) danst de film met funky giallo-swing door Antwerpen, het
prachtige Praag van de Lage Landen. Dat laatste komt goed uit, want de
journalist ('ik ben géén journalist!') Freek Groenevelt zit op een
zomerdag in de tram juist Kafka te lezen. Speurend naar een verhaaltje voor
d'n krant bekruipt hem een unheimisch gevoel, dat de weken erna almaar
sterker wordt. Hulp bij het ontrafelen van het raadsel komt van een
dwaze boekhandelaar, een geflipte schepen, en een goed gek stel
Nederlandse meisjes. Willeke van Ammelrooy is de girl 'up stairs', die
de bloemetjes buitenzet (en de borstjes buiten hangt). Nog leuker is 'de
stilte rond' Cox Habbema: de sluikkoniningin der Lage Landen. Bekakt
Nederlands wordt ineens prachtig zo. Ondanks de eindeloze speelduur en
dito voice-over weet regisseur Kümel om onverklaarbare redenen de
schwung stevig vast te houden. Misschien zijn het de Guust
Flater-achtige grappen op de krantenredactie, de kinky slapstick rond
kunstgalerie De Gebroken Vuist, of gewoon het algehele stripboeken-tempo
a la Tardi. Dáár weten Belgen wel raad mee, nondeju!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten