Oudere vrouwen, en de tijd nemen. Twee
elementen die me dit keer opvielen als cruciale ingrediënten van dat
gouden Hollywood in de seventies-recept. Waarschijnlijk kun je daarvoor
elke keer wat anders aanwijzen, dat wel natuurlijk! Toch, tegenwoordig
lijken actrices almaar jonger te worden, of te blijven. In de films van
Altman (en Schatzberg) hoeft dat niet zo nodig. De tijd mag zijn beloop
hebben. En dat geldt dus ook voor de scenes zelf. De opening van
Scarecrow toont ons bijvoorbeeld minutenlang een grauwe, haast
Grieks-stoffige weg. Twee sjofele kerels pogen een lift te regelen. Maar
het wil niet zo lukken. De film blijft er rustig bij, tot we Gene
Hackman en Al Pacino al denken te kennen, nog vóór ze maar een echte
dialoog hebben gewisseld. Hackman permanent in de weer met groene
sigaren, Pacino de grapjas met het kapotte mutsje. Twee landlopers om in
je armen te sluiten. Ondanks al hun gebreken. De bittere lessen des
levens. Schrikraai. Schreikraai. Fellini's La Strada heeft zeker zijn
sporen nagelaten, en Pacino als Pierrot is héél wat anders dan
gebruikelijk. Eenmaal op pad, vormt het tweetal al snel een
complementair duo. De ene bevecht zijn demonen met een hysterische lach,
de ander met de vuisten. Vrouwen zorgen na jaren eenzaamheid voor
kopzorgen én verlichting. 'Getting laid sure is good for my regularity'.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten