Intelligente mensen doen vaak dommere
dingen dan domme mensen. Suzanne en haar zusje Maria hebben
noodgedwongen genoeg aan elkaar. Pa is trucker, ma is dood. De
'spritzige' Suzanne straalt de rust en het verantwoordelijkheidsgevoel
uit van de eerstgeborene. Haar wat loggere zusje is de wildebras, die in
korte rokjes paradeert, en met de autoradio sexy teksten meebrult. Eén
keer raden wie er veel te vroeg zwanger raakt. Dit alles zien we in
korte bliksemflitsen. Allemaal onder hoogspanning, allemaal raak. Zelden
een film gezien die zo galant een jaar of tien samenvat. Dat is timing,
dat is talent. (Want de zusjes zijn van kids inmiddels in
jongvolwassenen veranderd.) Zelfs de kleuren ádemen elk decennium. De
zwoele eighties, de grungy nineties. Het is pas als het nieuwe
millennium nadert dat de film iets van die sfeer kwijt begint te spelen.
Regisseur Quillévéré is jong, en dus net even te ambitieus. Na zeventig
minuten waagde ik nog een 'wat een perfect evenwicht in drama en
gewoonheid.' Had ik maar niets gedacht, want in de laatste twintig
minuten zitten nog drie klappen. Hoeveel pech kan één gezinnetje hebben?
Niet zóveel. Zonde, maar (voor de kijker!) niet onoverkomelijk. De
titelrol is in alle opzichten waanzinnig goed. Jennifer Jason Leigh,
maar dan met nog meer intrinsiek talent. Puntje van de stoel,
ongemakkelijk wiebelend.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten