Skin

"Je been...” “Ja, altijd dat been!" De mooiste Vaders en Zonen-film uit Nederland? Het kan dus wél. Misschien krijgen de verkeerde mensen gewoon teveel kansen in ons filmlandschap. En de goeien te weinig. Van de Bredase regisseur Hanro Smitsman is alweer tijden weinig vernomen. Terwijl ie na de tv-film Skin gewoon élk jaar bakken met geld voor een arthouse-biosfilm had moeten krijgen. In zijn debuut laat hij de beelden vaak voor zichzelf spreken. De camera is wild, chaotisch en vooral gritty, en vooral dat laatste is lef hebben. Het werkt. De muziek van Fons Merkies (recent nog een drama in Dorsvloer vol Confetti) legt hier wél mooie en subtiele electro-akoestische accenten. En dan zijn er de koppen. Kolere. Faces of pain. Tachtig knallende minuten lang. De wanhoop van John Buijsman als de kampvader. Eén en al jankerige ontreddering. Zoonlief Robert de Hoog transformeert van Grunbergiaanse rooie pukkeljood naar skinhead. Al was het maar om de Voorzienigheid te stangen. Of het verdriet om zijn moeder te kunnen verwerken. Als mediator probeert oompje Juda Goslinga (nog zo'n miskend talent) te pappen en nathouden. Tevergeefs. Pap en de anderen gaan nat. Alles stroomt. Net als het leven. Een hartverscheurende bloedneus zegt meer dan honderd godverdommes. Véél meer. Keihard, maar warm. "Jezus, pa, ik houd helemaal niet van boksen."