Racisme, het zit allemaal in
het hoofd van het slachtoffer... Met zo'n boodschap begrijp je dat
Fuller soms een fascist werd genoemd. Aan de andere kant valt het te
prijzen dat hij ongemakkelijkheden nooit uit de weg gaat. Soms
internaliseren mensen hun slachtofferschap inderdaad. Of daderschap.
(Denk aan een man die op weg naar huis merkt dat hij toevallig steeds
dezelfde afslagen als een vrouw neemt, en en dan sorry gaat zeggen...)
Dit soort self-inflicted mindgames zitten dus allemaal in Fuller's
noirtje The Crimson Kimono. Eentje waarvoor de Korea-veteraan Little
Tokyo te L.A. aandoet. Bij Fuller geen yellowface-clichés. De
Japanse Amerikanen ('nisei') kunnen prima voor zichzelf opkomen. Ze
werken zelfs bij The Law. Maar of ze er helemaal bij horen? Zolang ze
sneuvelen voor het nieuwe Vaderland, ja. (De film bezoekt een Japanse
militaire begraafplaats.) Twee agenten van twee 'races' hokken samen in
een hotelappertementje, en moeten beste matties voorstellen. Veel chemie of bewijs
zie ik daarvoor niet, maar ze vallen wél voor hetzelfde sorority-meisje. Het meisje lijkt dat wel makkelijk te vinden. Al die keuzes gecomprimeerd tot
twee. De kunstzinnige Aziaat, of de Amerikaanse rouwdouwer. Ze zoent met
de tweede, maar 'dat hoeft niks te betekenen'. Ook al modern! Jammer
dat het moordplotje heel wat minder om het lijf heeft dan die dure
kimono.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten