Tijdens
het vallen van de wickets begint Alan Bates zijn verhaal. Hij moest
eigenlijk de scores bijhouden, maar laat die taak graag aan zijn kompaan
over. Een potje cricket in de inrichting heeft toch niet zoveel om het
lijf... Alleen de dokter is fanatiek. 'I make up dreams for him, I put
in as much symbols as I can think of.' Het mysterieuze
verhaal-binnen-het-verhaal ís zo'n ondoorgrondelijke droom. In een
slaperig dorpje verschijnt een kolossale buitenstaander (Bates dus). Hij
papt aan met de Cruyffiaamse kerkorganist John Hurt, tevens Aphex Twin
avant la lettre. Wat aanvankelijk nog een theologisch theekransje lijkt,
wordt al snel een spel op leven en dood, met Susannah York als lokaas.
Regisseur Skolimowski laat duinen zinderen en zoemen van erotische
spanning, net zoals de geluidsculpturist dat doet met bijen. Bates zelf
meldt in Australië te zijn geweest, en heeft daar van alles opgestoken.
Schademagie wordt schedemagie. Culminerend in het haast orgastische
titel-moment. Eigenlijk is er daarna niet eens zoveel meer te zeggen.
Het superliteraire korte werk heeft zijn punt (pardon uitroepteken)
gemaakt. En hoe economisch Skolimowski ook te werk gaat, de bezwering is
eigenlijk weggeblazen. Geen ramp, want dit is er eentje voor de
giallo-fans. Mal, broeierig, vol van stijl en talent. The fall of the
wicked.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten