Er was een tijd dat
ik op maandagmorgen college had van de goedmoedige Chomsky-veteraan Ben
Hermans. Op woensdagmiddag zaten de studenten dan bij psycholinguïstiek
en hoorden we de docent meewarig zuchten: 'Ja, dat denkt Ben...'. Er is
weinig blijven hangen, maar het zal wel die alfa versus beta-kwestie
zijn geweest. Letters zijn leugens; cijfers liegen nooit. Ik geloof er
niks van. Alsof je bijvoorbeeld iets zinnigs over romans kunt zeggen
door boekenstandplankjes te tellen. (En dat deden ze in Tilburg graag.)
Goed... In deze superlieve docu van Gondry zoekt de Franse filmmaker
Chomsky op. Voor de gelegenheid heeft Gondry een stokoude camera
meegenomen. 'Dan ben ik wel verplicht de hele docu te animeren.'
Heerlijk psychedelisch gekriebel is het gevolg. Het gesprek zelf
verloopt charmant moeizaam. Het accent van Gondry is een uitdaging voor
élke taalwetenschapper, en de twee communiceren zo vaak langs elkaar
heen dat Gondry heel postmodern noodverbandjes moet tekenen, om uit te
leggen wat hij zélf bedoelde. Voor een portret van de psyche van Chomsky
zijn de twee toch teveel onbekenden van elkaar. (Al is de dood van
Chomsky's vrouw een romantisch Gondry-moment bij uitstek.) Ook de
jeugdherinneringen zijn mooi, en de uitleg van de titel was een heel
fraaie aha-erlebnis. Dát was wat Ben zei.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten