Eigenlijk wel
logisch dat Don Quichote verfilmen onmogelijk blijkt. Ook de ridder zelf
raakte immers verdwaald in zijn eigen kunstproject. (En toen hij dat
onder ogen zag, stierf hij.) Regisseur Terry Gilliam loopt erbij als een
gepensioneerde Amerikaanse golfer, giechelt maniakaal, én hij heeft de
hele film al in zijn hoofd zitten. Nu is het enkel nog een kwestie van
uitvoeren... Meer dan de Filmmaker's Apocalypse is Lost in la Mancha een
docu over de windmolen-gevechten tégen de filmindustrie. Gedoe met
verzekeringen, strenge producers, investeerders die nieuwsgierig een
bezoekje aan de set komen brengen. En als het misgaat, wie krijgt de
schuld? De 'first assistant director'; het schijnt traditie te zijn. (Je
kunt de household name(s) immers niet kwijtspelen.) Hét moment van de
film is de stortbui. Als de hele cast eindelijk ergens in de woestijn
bij Madrid staat begint het te gieten, en te hagelen. Tot de zondvloed
komt. In feite is het dan al gedaan. Of de film ooit wat zou zijn
geworden, waag ik te betwijfelen. Het koddige Engels van Rochefort (als
de Don) zou wel een drempel zijn geweest. (Zeker als je bedenkt dat het
boek toch vooral talig is.) Niet dat Gilliam's genie hem niet had kunnen
redden. In de enige geslaagde scene op celluloid komen drie
vetzakken/reuzen aanstormen. Het is absurd goed. O Quichote Where Art
Thou?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten