donderdag 2 juli 2015

Lost in la Mancha

Eigenlijk wel logisch dat Don Quichote verfilmen onmogelijk blijkt. Ook de ridder zelf raakte immers verdwaald in zijn eigen kunstproject. (En toen hij dat onder ogen zag, stierf hij.) Regisseur Terry Gilliam loopt erbij als een gepensioneerde Amerikaanse golfer, giechelt maniakaal, én hij heeft de hele film al in zijn hoofd zitten. Nu is het enkel nog een kwestie van uitvoeren... Meer dan de Filmmaker's Apocalypse is Lost in la Mancha een docu over de windmolen-gevechten tégen de filmindustrie. Gedoe met verzekeringen, strenge producers, investeerders die nieuwsgierig een bezoekje aan de set komen brengen. En als het misgaat, wie krijgt de schuld? De 'first assistant director'; het schijnt traditie te zijn. (Je kunt de household name(s) immers niet kwijtspelen.) Hét moment van de film is de stortbui. Als de hele cast eindelijk ergens in de woestijn bij Madrid staat begint het te gieten, en te hagelen. Tot de zondvloed komt. In feite is het dan al gedaan. Of de film ooit wat zou zijn geworden, waag ik te betwijfelen. Het koddige Engels van Rochefort (als de Don) zou wel een drempel zijn geweest. (Zeker als je bedenkt dat het boek toch vooral talig is.) Niet dat Gilliam's genie hem niet had kunnen redden. In de enige geslaagde scene op celluloid komen drie vetzakken/reuzen aanstormen. Het is absurd goed. O Quichote Where Art Thou?

Geen opmerkingen: