Het zou toch een
'love it or hate it'-film zijn? Dat ie ook barslecht nog vermakelijk
werd, gewoon omdat ie met zo'n noodsnelheid uit de bocht vliegt.
Allemaal niks van waar – ik zal het zelf wel gewoon verkeerd onthouden
hebben – het Hongaarse White God is gewoon... erg matig. Het eerste uur is
bíjna een Disney-film. Zielige straathondjes in monumentaal Boedapest
worden achterna gezeten door evil bad guys met netten. Hoofdpersoon
(naast de rimpelig bruine bastaard dan) is een hartstikke lief meisje.
Het kind wordt door moeder bij d'r stomme papa gedropt. Nu heeft ze
enkel nog haar trompet. En die hond. Frank en Frey was altijd al één van
mijn favoriete class conscious Disney-films, dus ik zag wel wat
sentimentele potentie. De hond en het meisje raken van elkaar gescheiden
en prompt radicaliseren ze. Zo wordt het de enige 'serieuze' hondenfilm
die ik ken náást White Dóg. In racistisch Hongarije is het nogal simpel
symbolische Saramago-verbandje met minderheden overduidelijk. Toch blijven
de haast antropomorfe avonturen van de hond wat oenig. Het meisje gaat
zelf door slecht uitgewerkte crisjes. En de camera, die schudt 'omdat
het moet'. Het slot (en vooral de openingsscene!) mogen dan fraai zijn,
de rest blaft luid, maar bijt niet door.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten