'Wat is je naam?' 'Mama.' 'Grappig, mijn
mama heet ook mama.' Wat wil een kind méér dan een moeder? Dit obscure
Poolse pareltje kraait het van alle daken. Het is een film als een
gedicht. Pure subjectivistische suggestie. Het verhaal verwaait in
symboliek. Je moet er dus wel een beetje voor in de stemming zijn. Eigen
inzet is een absolute vereiste. Mark Cousins noemde dit 'één van de
mooiste kinderfilms ooit, die niemand heeft gezien'. Zijn tips zijn
manna voor de snobs. De helft van wat ik opschreef uit zijn 'A Story of
Children & Film' is spoorloos. Crows (Wrony) vond ik alleen in een
aftandse kopie waar Instagram-filtershun werk onnavolgbaar
hadden gedaan. Het wapperende beeld werd er haast transparant van. Of
was die luciditeit toch gewoon het gevolg van de sprookjesachtige
setting? We zien een aftands Pools stadje. Lege straten, oude gotische
panden. Een meisje dwarrelt als silhouet naar beneden. Eerst alleen, dan
met een nóg jonger meisje. 'Ik kidnap je'. Op het meisje kan ze haar
grootste wens uitleven. Door een moeder te zijn een moeder te hebben.
(Haar eigen moeder ís er wel, maar níet voor het meisje.) Als het jonge
tweetal de zee bereikt, en in een bootje stapt, varen we zonder te varen
definitief naar het land van Sendak. Waar de wilde dingen zijn. Stralend
als een altaarstuk. Krr! Krrr!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten