Kinderen. Onverbeterlijke pakketjes met
hoop. Hoe klote ze het ook hebben, ze blijven dromen. Armeluis
Amerika-docus vormen inmiddels een subgenre. Soms neigt het naar
effectbejag (Bombay Beach) maar Rich Hill is er eentje van
Tchoupitoulas-niveau. Lief, gemeend en heel lokaal. De straten van Rich
Hill spelen echt een rol. Ravotten in de sneeuw ('splatter art!'),
skateboarden, en snoephengelen met Halloween. Met zorgvuldige ambient
muziek erbij wordt je dan al snel meegevoerd op die wolk. Van hoop dus.
En dat is een klein wondertje, als je de volwassenen ziet. De vrouwen
uit de Amerikaanse onderklasse. Totaal uitgeleefd met dertig. Het is haast
onwerkelijk. Vaders zijn meestal afwezig. En als ze er wel zijn, zijn ze
er nog niet écht. De Hank Williams-imitator is een character op zich.
De zoon van deze lummelaar barst van de liefde. Iedereen deelt erin mee.
(En vooral zijn zusje, natuurlijk.) Met hem komt het vast goed.
Lastiger wordt dat voor de siggies rokende letter-diagnoses-parade. En
zijn moeder maar zeggen 'dat ze alles voor hem heeft gedaan.' Held van
de film is een absolute goofball. Zíjn ma zit in de bak. Zijn stiefpa
was een zak. En hijzelf is een kruitvatje vol humor. Hij belt met ma
terwijl de crew hem filmt: 'Nu heb ik ook my people bij me, die jóu
opnemen.' Een eigen, unieke kijk op dingen. Can't ever argue with that.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten