'Niets
om op te wachten te hebben, dat is het ergst.' Een momentje in een bordeel
te Piraeus. Hij, de depri Cassavetes-pooier, zij de voddige
Kaurismaki-schoonmaakster. De bouzoukis trillen ervan. Het lijkt even
alsof iemand in een liedje zal uitbarsten, maar ik vergis me. Het is
mijn eigen hart dat begint te zingen. De kerel loopt de trap op, waar
hij moeder de madam treft met een vers aangewaaid hoertje. Haar jeugdige
naaktheid is even weemoedig als betoverend. Zomaar een sequentie uit
dit roodverlichte mozaïek, gedragen door klanken die fijnbesnaard een
weefwerk opbouwen van exotische snaarinstrumenten. Soms heel sixties
(als een meisje op haar kamer een folky gitaarliedje speelt) dan weer
heel erg Hollywood in nostalgie-modus. Maar dan wel met zo nu en dan een
glimpje tiet. Alsof dát het enige was dat aan het oude Hollywood
ontbrak. (Hadden ze 't maar gedaan.) Een bordeel is de filmische locatie
bij uitstek. Alle wensen en valkuilen der mensheid verzameld. En immer
on the edge, want in elke bordelenfilm dreigen 'de huizen' gesloten te
worden (zie ook Street of Shame). De verhalen mogen dan hetzelfde zijn –
gedoemde liefdes en laatste liefdes, first timers en old timers –
zelden werden ze met zoveel 'saudade' opgediend als hier. Na een half
uur begint in feite de 'uitloper'. Bittergloeiend. Lichtekooien met
kerststerren.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten