Het bekende Intouchables-recept. Twee
halven (of zo u wilt: 'underprivileged') maken samen één, en de kijker
schiet vol. Hier, de mijnwerkers en de homoseksuelen, in het UK van de
jaren '80. Thatcher is dus weer eens de feeks; ik kreeg haast
objectivistisch zin in een film over de Falklands oorlog. Ik bedoel,
íemand moet toch van Thatcher hebben gehouden? Pride is verder precies
zo lief en schematisch als verwacht. De homo's zien er zelfs verdacht
modern hipsterig uit. De leider van het pack lijkt op Christiano Ronaldo
(met een vleugje Roy Donders). Hij trekt met zijn groep naar een Welsh
mijnstadje, om de stakende lokalo's een roze hartje onder de riem te
steken. Hoewel de mijnwerkers niet staan te springen, wordt de sfeer
nergens echt ongemakkelijk. De film houdt het voornamelijk op gegiechel
van huisvrouwtjes, en een reisje naar de sm-club. Aapjes kijken. Ik miste
wat 'insider knowledge'. Eén anekdotetje over 'the great Atlantic fault'
is wat weinig. Voor het bitter in het zoet zijn er wat zweempjes AIDS.
('Anally injected death sentence'.) Ondanks alle bordkartonnen poppetjes
wordt het laatste half uur mede door die malaise toch aandoenlijk. Hand in hand
kameraden, de tolerante versie. Dat blijft een wijze les. En Ken Loach
mocht heden ten dage willen dat ie nog zo'n strakke politieke film kon
schieten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten