'Een
Brusselaar is toch godverdomme geen neger!' Flauw van me. Het aantal
godverdommes viel reuze mee. Slechts een drietal. Een heilige
drie-eenheid, kunnen we wel zeggen. Hugo Claus knutselt hier met de
gebruikelijke metaforen, ontleend aan de klassieken. Misschien dat de
film daarom langskomt in mijn universiteitsvak over 'Bewerkte boeken'. Verwijzingen
naar de oudheid spotten, daar maak je cultuurwetenschappers nu eenmaal
blij mee. Claus schreef de film al in de jaren '60, noveliseerde de boel
toen de financiering voor de film niet rond kwam, maakte dáár vervolgens
een theaterstuk van, om begin jaren '80 tóch nog zelf de filmadaptatie
te regisseren. Hoewel de dialogen zelfs in Vlaanderen soms wat aan de
Hollandse uitleggeritis lijden, zijn de beelden van grootse klasse.
Bergmaniaan wordt de villa van een priester afwisselend koel én
broeierig gekleurd. (Zeker bij kaarslicht). En het tuinhuis (de
aftiteling vermeldt een aparte credit voor de 'tuinverzorging') is pure
noir. Binnen vangt een familie elkaar in Festen-stijl vliegen af.
Aanvankelijk was ik afgeleid door een onbedoeld effect: 'Het is Mevrouw
de Bolle!' En ik zweerde ook Alberto nog als misdienaar te zien... Maar
wie zich daaroverheen zet, ziet óók een heel aardige dans des doods,
tussen gepijnigde zoon en machteloze vader. Als dat niet verknipt
katholiek is...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten