Leviathan

Once upon a time in Murmansk. Leviathan is een echt modern arthouse-epos. En dat betekent dus een botsing tussen het moderne en het oude. Decadentie en diep berouw. Religie en graaikapitalisme. Met in het midden van al die contrasten is er de eeuwige moeizaam versmolten kern van man en vrouw. Een afgeleefde drinkeboer leeft met zijn jonge vrouw in een huis aan de rand van een vervallen stadje. De oude kerk wordt er gebruikt als drankkeet. De fraaie horizon is er nog oneindig. Dat moet anders, vindt de kogelronde burgemeester. Dat huis moet weg. Zwarte jeeps beginnen al rond het huis te cirkelen. De eenzame Mohikaan denkt een vriend te hebben in een Moskouse advocaat. Die is jong en knap, net als... U begrijpt het. De setup is klassiek, maar de uitwerking beklemt. Juist door de rare staat van het land. In dé cruciale scene gaat men op een picknick. Zowel de wodka als de wapens zijn daar naar goed Russisch gebruik. Een omineus baasje in leger-outfit verspilt de targets. Hij heeft nog wel wat andere in zijn jeep liggen. Daar komen de portretten van de commie's 'En de huidige dan?' 'Laat die nog maar wat rijpen aan de muur.' De eerste anderhalf uur van Leviathan zijn van klasbakken-niveau. Ik heb alleen maar tevreden zitten knikken en grijnzen. Het slotdeel beviel me ietsje minder. Het is bijna te iconisch. Te zeer approved by het ministerie van cultuur. Al blijft de stijl wel lekker bijten. En de orthodoxe priester, hij is een rockster.