Een man meet een minuut. Het
duurt eindeloos, en vormt zo een raak en schrijnend beeld van depressie.
De drijfzandloper. Max von Sydow speelt de artistieke man die volgens
de intiteling 'verdween'. Anders dan je gebruikelijke Bergman-film is er
hier geen sprake van zwartgallig houthakken in de sneeuw. Vargtimmen is
juist Ingmar's meest Franse, nieuwerwets vage film. Zéér sensueel ook.
Alsof lust de laatste opflakkering van de hoop is. Oude(re) maîtresses
en vrouwlief (Liv Ullman!) cirkelen om de kunstenaar, terwijl deze
afdaalt in zijn gekte. In de ultieme Boards of Canada-scene klinkt het
begeleidend orkestje als gammele synths. De kunstenaar vist, de zee oogt
idyllisch, en een jongetje (zijn jongere zelf?) dartelt. Maar dan keert
het kind zich tegen hem, zoals de zon bij Boards of Canada ook altijd
begint te steken. De scene eindigt in een gruwel. Naast de strand en
zand-avonturen is er ook nog een duur kasteel, waar een elitaire familie
van vampieren de kunstenaar leegzuigt. Staan zij symbool voor de
samenleving? En wat is de rol van Liv nu precies? Wordt zij meegesleurd
in de gekte, of is ze het stabiele anker dat door de kunstenaar
overboord wordt gegooid? Als de chaos compleet is, is er altijd nog wat
typische galgenhumor. 'Er was toch een feestje vanavond?' 'Daar weet ik
niets van.'
Geen opmerkingen:
Een reactie posten