zaterdag 25 juli 2015

Hour of the Wolf

Een man meet een minuut. Het duurt eindeloos, en vormt zo een raak en schrijnend beeld van depressie. De drijfzandloper. Max von Sydow speelt de artistieke man die volgens de intiteling 'verdween'. Anders dan je gebruikelijke Bergman-film is er hier geen sprake van zwartgallig houthakken in de sneeuw. Vargtimmen is juist Ingmar's meest Franse, nieuwerwets vage film. Zéér sensueel ook. Alsof lust de laatste opflakkering van de hoop is. Oude(re) maîtresses en vrouwlief (Liv Ullman!) cirkelen om de kunstenaar, terwijl deze afdaalt in zijn gekte. In de ultieme Boards of Canada-scene klinkt het begeleidend orkestje als gammele synths. De kunstenaar vist, de zee oogt idyllisch, en een jongetje (zijn jongere zelf?) dartelt. Maar dan keert het kind zich tegen hem, zoals de zon bij Boards of Canada ook altijd begint te steken. De scene eindigt in een gruwel. Naast de strand en zand-avonturen is er ook nog een duur kasteel, waar een elitaire familie van vampieren de kunstenaar leegzuigt. Staan zij symbool voor de samenleving? En wat is de rol van Liv nu precies? Wordt zij meegesleurd in de gekte, of is ze het stabiele anker dat door de kunstenaar overboord wordt gegooid? Als de chaos compleet is, is er altijd nog wat typische galgenhumor. 'Er was toch een feestje vanavond?' 'Daar weet ik niets van.'

Geen opmerkingen: