Horror. Niks voor mij. En dan is dit er nog eentje uit de
psychologische hoek. Het zijn vooral de clichés die me tegenstaan,
terwijl ik die in een genre als de western juist zo fijn en vertrouwd
vind. In Magic Magic heeft iemand het licht uitgedaan. Binnenshuis zie
je niks. En buiten ('s nachts, natuurlijk!) minder dan dat. Typisch
horror is ook de bedorven seksualiteit. Seks is geen geluk, maar
bloedlink, zoals een abortus, en als toppunt een homo in de kast, waar
iedereen doodnerveus van wordt. Michael Cera's personage is in elk geval
consequent irritant. Magic Magic kán best dapper zijn. Er zijn een paar
mooie 'cuts' (no pun intended) en het hoofdpersonage is fijn. Juno
Temple speelt een Amerikaans meisje dat met haar nichtje en wat lokalo's
naar het zuiden van Chili reist. Haar nichtje laat haar al snel in de
steek. Waarmee ze met die weirde Chilenen zit opgezadeld! Na een helft
lang omineuze nikserigheid en plagerijtjes breekt het arme kind. 'I
can't sleep and... my phone doesn't even work!'. De wending van buiten
naar binnen (waar komt het gevaar nou vandaan?) is niet onaardig. Maar
juist dán zet de film in op ietwat meer 'actie'. Chili is zeker geen verkeerde
plek voor The Wicker Man. Romantisch exotisme en exorcisme in een
modern jasje.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten