Een mislukte gayfilm die enkel en alleen scoort als wietfilm,
hoe zoiets te duiden? In Bloom lijkt wel de juiste puzzelstukjes in
handen te hebben, maar wat ermee gelegd wordt wil maar niet passen. Zo
begint de film met een flash-forward. Twee kerels komen elkaar tegen op
een feestje. Pure ongemakkelijkheid. Fijne scene. Ze lijken elkaar
jáááren niet gezien te hebben, maar het script schiet terug naar '7
months earlier'. En die zeven maanden die we wél zien zitten de twee kerels
de hele tijd op elkaars lip. De logica van die openingsscene ontbreekt
daardoor totaal. De twee twintigers kibbelen als een 'echt' stelletje
heel wat af. De ene is de zachte lover, met de meisjesmoraal. De ander
de stoere, dominante niet-hechter. Laatstgenoemde is interessanter. Hij
weet niet wat ie wil. Zijn centjes hosselt hij met wietverkoop bijeen,
en zoals alle straatdealertjes is hij vooral zelf fan. De film zit zo
vol met grappige stonede-intermezzi bij klanten thuis. The bigger the
bong... The greater the cough. Zijn vriendje moet het wat betreft
onderbrekingen van de ruzies doen met een collega uit de supermarkt. Die
nerd is zó eenzaam dat hij zelfs gay zou willen worden. Het feestje bij
hem thuis is helemaal raak. Geinige zijlijnen en moeizame hoofdmoot
worden uiteindelijk melodramatisch bij elkaar gebracht, da's geen
cirkel, maar een driehoek...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten