Net als in We Are What We Are
hinkstapspringt regisseur Mickley hier langs afgesleten b-film thema's, om
toch nog op iets vreemds en eigens uit te komen. Maar ook nu is het
scenario nog lang niet perfect. Daarvoor gaan de incidenten wat al
teveel met de regisseur en vooral met het hoofdpersonage op de
pistool-loop. Het begint nog helder. Een sukkelige lijstenverkoper knalt
eind eighties een inbreker neer. De slick motherfucker annex
plaatselijke politiebaas, meldt dat het allemaal wel los zal lopen.
'It's called Fear of Life'. (Dat zou een véél betere, noiry titel zijn
geweest.) De Philip Seymour-achtige held (met mat en op sokken) begint
echter te malen, en als hij het daar nou bij gelaten had...
Psychologische verwerkingsthriller wordt wraakfilm. We verwachten niet
anders in Amerika. Vanaf dat moment lijkt de film van half uitgewerkte
suggestie naar suggestief muziekje te hollen. Gelukkig is die
super-eighties muziek briljant omineus. Carpenter-tonen dreunen
zenuwachtig. Met de entree van een real southern private detective kan
de Coen Bros-waanzin helemaal losgaan. De aanvankelijke held – die zelfs
Opoe's Klok nog geen kwaad zou durven doen – wordt ineens een stoere
bink. Alsof hij eigenlijk heel zijn leven heeft gesnakt naar deze
experience met prison birds, prostitutes en perverts. 'You get the
picture, framer.'
Geen opmerkingen:
Een reactie posten