250 minuten! Ik maakte er
maar een mini-serie van en verdeelde 'm over twee dagen. Regisseur Diaz
hakt op zijn beurt de Filipijnse samenleving in mootjes. Hij doet dat op
verbluffend intellectuele wijze. Geen compromissen. Een beetje slimme
film lijkt hierbij vergeleken van kleuterniveau. Ik bedoel, hoe vaak
strooit zelfs arthouse met filosofen als Derek Parfit? Kreeg meteen zin
in... lezen. Wat dan misschien een onbedoeld gevolg is. Er is genoeg
tijd om na te denken, want de boel gaat natuurlijk niet bepaald snel.
Gelukkig zijn de kalme shots vol lichtjes wél prachtig gecomponeerd, en
houdt het aloude dialectisch arm versus rijk-thema de spanning er aardig
in. Dat de kloof gigantisch is in Filippijnen is zo'n dooddoener dat het
er bijna niet toe doet. Het lijkt er meer op alsof iederéén aan de rand
van het ravijn in onpeilbare diepten staart. En uiteindelijk donderen
we allemaal die afgrond in. De lijnen van law student, volgevreten
leenvrouw en metselaar kruisen Dostojevskiaans. Altijd weer die oude
Russen he, in een zo'n epos, dat kan niet missen. Toch, wanneer de film
op 'dag 2' van de met Engels academische discussies naar de handelingen
switcht, begon ik wat verloren te raken. Een slome gevangenisfilm, dat
heb ik vaker gezien. Het wachten is dan op de terugkeer van het dikkige,
nihilistische, geflopte rijkeluisstudentje Fabian. Als hij terugkeert
neemt de waanzin de laatste afslag.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten