E.T op dat fietsje. Lijkbleek en
doodziek. Ik vond dat als kind de engste filmscene ooit. De documentaire
Blood Brother doet het in de openingsscene nog eens dunnetjes over.
Maar dan in het echt. In straatarm India. Eigenlijk moeten ze de film
vertonen aan al die (Tinder)-meisjes die met zielige Afrikaantjes
poseren. Naar een weeshuis gaan om 'authenticiteit' te zoeken is
helemaal in. De leegte (of: je eigen zelfhaat en 'lust for shade')
vullen met bloed, kots en pus... Ik weet nog steeds niet wat ik ervan moet
denken. Het blijft wringen. Het hoofdpersonage van Blood Brother is
zich er overigens best bewust van. Hij wil vermijden dat hij als een
soort 'white king' rond gaat lopen. De vraag is of hij dat helemaal zelf
in de hand heeft. Ziet iedere armesloeber niet toch stiekem dat
waterkansje op een extra centje? Cynisme van mijn kant, dat soms wordt
bevestigd, bijvoorbeeld als de ijdele kerel een a capella versie van 'I
Will Follow You Into The Dark' ten beste geeft. Maar het merendeel van
de negentig minuten worden de negatieve gedachten in mootjes gehakt. De
huidstukken vliegen letterlijk in het rond. Aids-weesjes in India hebben
het heel, héél slecht. En ze maar wat blij dat er nog iemand is die
zich als een Vader Theresa om ze bekommert. Ik doe het de
selfie-martelaar 2.0 niet na. Sterker nog, ik betrapte me erop soms naar
de muur te staren...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten