Waar een gitaar niet allemaal
goed voor kan zijn! Like Father, Like Son is wéér een Koreeda-film om
stilletjes van te worden. Het lukte 'm al zó vaak. Opnieuw vormen
kinderen de kern van het verhaal. Twee jongetjes zijn kort na hun
geboorte verwisseld, en zes jaar later komt het ziekenhuis erachter. De
ouders wordt het verteld, waarmee het dilemma daar is. Nande!? Eigenlijk
zijn alle reacties raak en aangrijpend. De ene moeder is gehecht aan
haar huidige 'zoon', haar man moppert van 'zie je wel'. De andere moeder
heeft vooral tijd nodig, terwijl haar echtgenoot centjes ziet. Geld
speelt onverbloemd een rol, want Koreeda heeft het ene gezinnetje
steenrijk gemaakt, en het andere nogal 'shabby'. Eenvoudige truc
wellicht, maar het werkt. Juist omdat Koreeda niet héél makkelijk het
rijkeluisgezinnetje begint te bashen. De dure pa is een gecompliceerde
gestalte. Hij is het afwezige type. Altijd op zijn werk, en thuis streng
en gesloten. (Letterlijk afgesloten, als hij op zijn eigen
'rijkemannenkamertje' zit, met zijn boeken, kunst en die gitaar.) De
sjofele winkeleigenaar-pa met de goedkope bodywarmer heeft 'm door.
'Niemand dwingt je de vader te zijn die je zélf had.' Zo schuiven de
gezinnetjes ondanks alle verschillen langzaam naar elkaar toe, en
ontvouwt zich een lekker melodrama vol ware sentimenten. Via een
Austen-setup naar Toergenjev.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten