De
heilige motorweg. Het onderwerp barst van de abstracte potentie. Met de
camera over de ring rond Rome zoeven. Koyaanisqatsi. In werkelijkheid
heeft het wat slomige Sacro GRA niet zo heel veel met de snelweg van doen. Enkel de
ambulancebroeder en de 'mignottas' beleven hun kicks op (of aan) de
straat. Stiekem is Sacro GRA liever bij de mensen thuis. Het is die Man
Bijt Hond-wereld. Wij zijn allemaal maf. En wie doodnormaal is, is juist
daarom óók een beetje maf. Ik mag het graag zien, en in tegenstelling
tot Man Bijt Hond ontbreekt het ironiserende toontje. Iedereen heeft zo
zijn dingetjes, en elk leven is bijzonder. De ambulancebroeder mag met
oorbellen een coole bink lijken, thuis zit hij 's avonds op webcamsites.
(Een echo van het echte leven, letterlijk en figuurlijk.) En de oudere
'streetwalkers' houden inmiddels meer van het zingen van liedjes, dan
van voor het zingen de kerk uit. De wat jongere go go danseressen lijken
me een typisch Italiaans fenomeen. Of zie je in Nederland al twee
schaarsgeklede dames op de bar van cafetaria De Noodstop hun billen
draaien? De meest afstandelijke observatie is ook het mooist. We kijken
door een raampje van een flat naar een tweetal. Een dame continu achter
d'r laptopje. Een Tolstojaanse grijsaard zangerig zeverend. Pas heel
laat blijkt de vrouw zijn dochter. Wat een stel!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten