Een
nichtje mailde me enthousiast dat ze een goede film had gezien. Een
film waarvan ze dacht dat ik 'm wel getipt móest hebben. Helaas. Had het
gekund? Nou.... Voor een Spaanse films valt ie mee. Bovendien is de
film verrassend eerlijk in alledaagse psychologie. Niet zozeer de
psychologie ván de personages, maar de psychologie die ze krijgen. Een
gewelddadige echtgenoot gaat in een praatgroepje om zijn driftbuien te
overwinnen. De psycholoog laat hem zijn gedachten opschrijven, tegen het
licht houden, en al doende inzien dat het 'maar gedachten zijn'. Hoopt
ie dan toch. Het is wat spijtig dat zijn client wordt gespeeld door een
wel heel herkenbare Spaanse acteur. Die kale met de giga-wenkbrauwen.
Een man met een superschurkenkop. Het leek mij interessanter als de
foute kerel juist een poeslief uiterlijk had gehad. Acteren kan deze
Luis Torres echter absoluut! En zijn onsympathieke rol is zeker dapper
te noemen. Immers, de voor een Spaanse film uiterst noodzakelijke
seksscenes ontbreken niet. (En zijn ondanks allles ook écht sexy.) Echte
grijstinten dus. Met een intens bangig echtgenote die ergens toch smelt
voor haar kerel. Zo is haar gehijg sensueel én bitter indringend. En
mijn nichtje? Die meldde op FB dat ze toch maar gaat 'latten'...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten