'Hi girls, have you seen my cat?' Drie uur lang filmstad Los Angeles.
Het is een hypnotiserende ervaring. Dat zal ook met de kameleontische
eigenschappen van de metropool te maken hebben. Ze kan zelfs voor
Zwitserland doorgaan! Compilateur Thom Andersen's fijne cinefielen-droom
belooft wel wat meer dan hij waar kan maken. Om het wetenschappelijk te
stellen: waar is die scherpe onderzoekvraag nou? Andersen peinst of we
fictiefilms ook tot 'documentaires' kunnen maken, gezien het feit dat
documentaires zelf steeds filmischer zijn geworden. Hij laat zien dat
dit inderdaad kan, zonder dat hij nou echt gerichte vragen aan zijn
collectie fragmenten stelt. Zo verdwaalt hij ook zelf in dit neon
spiegelpaleis, zo ergens tussen de 4-traps snelweg en die nare Walk of
Fame. Het meanderende werkt niettemin wel. Als je maar genoeg
voorbeelden weet te verzinnen worden eindeloze reeksen vanzelf
hallucinant. Al die gebouwen, wijken en winkels, in al die
hoedanigheden. Blade Runner's Bradbury Building! Op mensenvlak is
Andersen heel postmodern en postkoloniaal vooral geïnteresseerd in de politie
en de immigranten. Hij grapt over de aanhalingstekens in “to protect
and serve”, en peinst over de gangbare afkorting naar L.A. Alleen een
stad met een minderwaardigheidscomplex doet zoiets. Of zou het toch weer
racisme zijn?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten