Het is de geur die het 'm doet. Het
stijlvolle The Lunchbox weet haar romance met een pracht van een
Proustiaans moment een definitieve wending te geven. Curieus genoeg is
het niet eens de geur van voedsel. De film weigert wijselijk in die
Allerhande-kookporno-valkuil te stappen. De kijker moet zelf maar
aanvullen dat deze culinaire kunsten verleiden. Regisseur Batra is meer
geïnteresseerd in 'het recept', dan in het resultaat. Het Indiase
lunchboxes-systeem heeft een onverwachte elegantie, en een haast
Scandinavische stiptheid. 'Wij maken geen fouten.' De huisvrouwen (en de
restaurantjes) koken, en na een lange reis belanden de strakke
Tupperware-doosjes op het bureau van de ambtenaar. Het zou iets voor
mijn vader zijn. (Al is ministerie-minestrone vast ook niet te
versmaden.) Hier krijgt een wat oudere man per ongeluk de lunchbox van
een jongedame. Zij verveelt zich achter het aanrecht, en hoopt met
pepers en paneer het hart van haar man terug te winnen. Helaas, het
systeem blijkt dus tóch te haperen, en er ontstaat een heuse
briefjesromance. The Lunchbox als The Chatbox. Eenzame mensen en de
levens die voorbijgaan. Het gevoel van de grootstedelijke leegte is al
tijden universeel. De details zijn echter onverbloemd Indiaas.
Mindergelukkigen snijden hun groenten in een bomvolle trein, kunnen die
thuis pronto de pan in.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten