Vooral de moeite waard
dankzij één prachtig intermezzo, vroeg in de film. Daar komt de Pialat
zoals ik 'm ken en 'aime' om de hoek piepen. Een Franse regisseur gaat
op bezoek bij zijn oude vader. De grijsaard besteedt zijn laatste dagen
aan drinken, in een totaal verrommelde plattelandswoning. Zo'n huis waar
de afgeleefde geuren vanaf slaan. Helemáál als het duo cantharellen
gaat zitten pellen. 'Herinner je je nog toen....'. Het is tevens een van
de weinige momenten waarop de bakkebarende hoofdrolspeler géén hork is.
De rest van de film is hij op en top die Franse
seventies-kunstenaar-macho. Hij is getrouwd, maar leeft merendeels samen
met een 'jong ding', dat hij naar believen kan terroriseren. Zijn
driftmonologen zijn keihard (en soms ook heel waar). Van lui tot lelijk,
zeg maar. De vrouw vraagt er wel een beetje om – om in character
blijven – want de twee hebben een 'ik ben je zó beu, o nee toch
niet'-relatie. Het eerste uur is één lange break-up met
wiedergutmachungen. Bijna een parodie op arthouse-relatiekluiven. De
film wordt beter als die breuk dan goddank eindelijk daar is.
Teruggeworpen op zichzelf probeert de regisseur zijn éigen stukken te
lijmen. Dat boeit. En zo kunnen de geliefden die nooit samen oud zouden
worden toch nog een zinvolle conversatie voeren. With a little help from
their friends. En ouders.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten