'And there's no need for you to cry,
because I am back today, I am back to stay'. Zelden zullen de liedjes
in een film zo goed hebben gepast als hier, juist om de uitvoerende artiesten.
Vashti Bunyan, en Bridget St. Johns. (Van de Engelse titelsong.)
Mysterieuze vrouwen die een plaat maakten, en weer verdwenen. Het
Argentijnse Back To Stay zit vol met zulke wandelende raadselen. Jonge
vrouwen. Zet drie stuks bij elkaar en je krijgt interne oorlogjes en een
verbondenheid die bijna niet te volgen is. Daarmee is dit een bijzonder
Subjectivistische film. Een heel eigen, hermetisch gesloten
privé-wereld, die voor de kijker bijna niet te betreden is. Ik moest aan
Grey Gardens denken, waar een moeder en een dochter in hun eigen
werkelijkheid leven. Hier zijn het dus drie zusjes (al denkt 'r eentje heel
typerend dat één van hen 'er niet bijhoort'). Tekenend voor de
verwarring meende ik een tijdje dat er sprake was van víer zusjes. Alsof
deze drie-eenheid door continu van outfits te wisselen er eentje extra
suggereerde. Goed. De meisjes dwalen door hun huis, het is zomer dus
bloedheet. Opwaaiende zomerjurkjes, proberen te ontspannen op een
'massage-bed' (een geweldige running gag) en een beetje naar de
buurjongen gluren. De leeftijd van de meisjes is even onduidelijk als zijzelf, alsof ze eeuwig jong zijn gebleven. Langzaam
krijgen we mespuntjes info uit het verleden toegeworpen (waar zijn 'de
volwassenen'?) terwijl de tijd verstrijkt. Het emotioneelste
moment, met hét liedje, komt te vroeg, maar echoot nét lang genoeg na.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten