Mij teveel pseudo-Wolkenatlas (waarover later). Twee
op het eerste gezicht totaal verschillende plots worden versneden
tot een larger than life-liefdesverhaal. Eigenlijk gaat het over
'bezit'. (En Freud, natuurlijk.) Elke moeder 'bezit' haar zoon, met al
haar liefde. En als een man zich daaraan ontworstelt (wat hij ergens
niet wil) zoekt hij een vrouw die op haar beurt hem wéér bezit. Beide
elementen worden hier tegenover elkaar geplaatst. We zien het leven
van een dj met zijn high school-liefje (inmiddels twintig jaar bij elkaar) én
hoe een jonge moeder in het Parijs van de sixties haar mongoloïde
zoontje opvoedt. De film lijkt het eerst gemakkelijk zonder de wat irritante Parijse
fases te kunnen stellen. Moeder Vanessa Paradis
wil koste wat kost haar zoontje een normaal – intelligent! – leven laten
leiden. Dan is het verhaal rond de onsympathieke dj beter, hij vindt
een 'blonde bimbo' en verlaat zijn gezin, waardoor er natuurlijk fikse
crisis ontstaat. Vooral in de subtiele momenten met zijn dochters is de film zeker raak. Maar dan, richting
einde, worden de twee verhaallijnen natuurlijk tóch nog verbonden – zo
zonde – en krijgen we een zweverig spiritueel melodrama. Teveel gejank,
teveel waan- en onzin. Een ander probleempje is dat de film zit
dichtgesmeerd met liedjes; er zijn er meer dan dialogen (al was het maar
omdat we elke twee minuten weer tig jaar heen en terug de tijd
inschieten). Sigur Ros wordt eerst nog even smakelijk belachelijk
gemaakt, maar daarna moeten we wel een heel epos uitzitten. (Met alle respect.) 'It's
youuuuuuuuuuuuuuuu'.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten