Tyrannosaur

Dit Britse melodrama lijkt eerder Deens. Subtiliteit: nada. Ik had nochtans hoge verwachtingen, doordat Tyrannosaur op de Britse Oscars o.a. Archipelago en We Need To Talk About Kevin versloeg. Jury's laten zich toch snel foppen door ellende. Enkel de eerste scene is hier écht raak. Een opgefokte kerel (denk Bruce Willis die op zijn oude dag alcoholist is geworden) reageert zijn frustraties af op 'his best buddy'. Om die vervolgens sip naar huis te moeten dragen. (En meer dan dat.) Erg pijnlijk. De dagen erna voltrekken zich in eenzelfde patroon, in een day for night-achtig gefilterd grauwe wereld. Een wereld die (hoe cliché) enkel letterlijk in kleur oplicht als het in en in goede buurjongetje een praatje met de man maakt. Maar over vaders en (surrogaat) zonen gaat het hier niet. De man belandt in de handen van een kringloopwinkel-dame. 'So this is your world' concludeert zij in het café. Ze is ogenschijnlijk het totale tegenovergestelde van hem, waardoor je meteen weet dat er achter haar façade minstens zoveel ellende moet schuilgaan. (Anders zijn ze ten slotte niet gelijkwaardig.) Een dubbele portie voor de kijker, dus. En dan kan Eddie Marsan in zijn trademark-rol nog zo zijn broeierige b(e)est doen, het wordt vermoeiend en tegelijk te makkelijk, met gladde popliedjes erdoorheen. Het einde heeft (net als het begin) een brute wending in petto, maar wordt teniet gedaan door de plotselinge entree van een voice-over, die er in de laatste vijf minuten nóg een tandje bovenop doet. En dat slot, kon dat met een goede advocaat niet anders?