Ik wilde Maïwenn als
titel typen. Polisse is dan ook duidelijk een heel persoonlijk project
van de actrice die op 'pakweg' 15-jarige leeftijd door de veel oudere
Luc Besson werd bezwangerd. Mannen en jonge meisjes, een uiterst
ongemakkelijk onderwerp. Hoewel de film in de beginfase nog iets van een
docu-sfeer weet op te roepen - we volgen een politie-eenheid die zich
met kinderen bezig houdt - vliegt het overdadig groots geacteerde
melodrama je hier al snel om de oren. De juist daardoor fascinerende
film is doordrenkt van persoonlijke woede. De agenten verhoren de
godganse dag familieverkrachters, en ze doen dat op een wijze die haast
onprofessioneel aanvoelt. Niet alleen het bekende vingertje, nee,
overmand door emoties. Zou het werkelijk zo gaan? Wie weet, denk maar
aan de beruchte Parkmoord waar de politie óók als een kip zonder kop een
willekeurige creep van de straat trok, én het arme vriendje van het
vermoorde meisje op stang joeg. Hoewel die indruk wel gewekt wordt houdt de eenheid zich heus niet alleen met zedenzaken bezig; en typisch
genoeg zit juist elders de mooiste scene. Een jongen wordt gescheiden
van zijn moeder. En niet zoals bij Proust tot een avondkusje, maar
vermoedelijk voor altijd. Bijna zonder opbouw komt die scene keihard
aan, ik denk niet dat ik ooit dichter bij tranen om een film ben
gekomen... Dan nog wat lollige details als frisse lucht. Maïwenn voert
zichzelf op als fotografe, met toepasselijke hipster-bril. Daarvoor krijgen we echter een heel oubollige verklaring. Ze hebben echt nooit een
Tumblr-blog gezien in Frankrijk. Blijkt ook later, als een foute vader
wordt gevraagd wat hem opwindt. 'Een kale kut'. 'Shockeert jullie dat'?
Kennelijk wel, want Frankrijk, zo wordt later bewezen, is het reservaat der
'bush'. Kinky.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten