A, E, I, O,
U. And sometimes Y. Ideale muziekdocu dit, niet omdat ie zo briljant is
(eerder degelijk) maar omdat ik de geportretteerde én goed vind, én me er
eigenlijk nooit in verdiept had. Midnight Marauders van A Tribe Called
Quest is niettemin top drie hiphop-albums ever voor mij. Van de bandleden
had ik echter alleen Q-Tip kunnen noemen, en dan had ik waarschijnlijk
gedacht dat hij 'slechts' rapper is. Verre van dat. Q-Tip blijkt een
uitstekende 'loop picker' zoals ze hem hier noemen. J Dilla avant la
lettre, zeg maar. Toch is hij hier verder een betrekkelijk flat
character. Hij is het genie, hij is de diva, en hij loopt erbij als een
slick jurylid van Amerikaanse danceshow. Hoedje, sjaaltje, en met
spieren uit de sportschool. De man heeft duidelijk nog altijd
superstar-aspiraties, terwijl die waarschijnlijk nooit meer gaan komen.
Nooit zoals begin nineties in elk geval. En toen deed hij het niet
alleen. Enter Phife Dawg, the fivefooter. Letterlijk en figuurlijk de
underdog. Hij was degene die Tip aanzette tot rappen, maar vervolgens
zelf richting spotlights moest worden geduwd. Duidelijk een man met een
minderwaardigheidscomplex, in een wat ongelijke vriendschapsrelatie. Dat
zat er vanaf het begin al in, maar het wordt erger dankzij dé cruciale
wending. 'Have you ever heard such a funky diabetic'. Phife – die
inderdaad iets Bart de Graafigs heeft – wordt vanaf het grote succes
geplaagd door health issues. Q-Tip wil 'm in een betere levensstijl
(geen suiker!) drillen, maar dat pakt averechts uit. Tip merkt zelf
terecht op dat Phife hem vanaf dan als slechterik is gaan zien. Phife
associeert Tip enkel nog met gezondheidsellende. In de tweede
helft van zowel de docu als Tribe's carrière leidt dat ruzies, en
bovenal een droevig stemmende verbittering. En dan kan de docu als een
soort ironische grap de boel wel, zogenaamd positief, in Japan laten
eindigen, maar eigenlijk resten slechts pijn en tranen (die veelvuldig
worden vergoten!). Omringd door ijzersterke muziek, zelfs op de verzadigde reünietour komt 'Back in the days when I was a teenager/Before I had
status and before I had a pager' nog zo hard! Kippenvel.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten