Ik zou hier eigenlijk de onmogelijke
Zweedse titel moeten gebruiken: Svinalängorna. Wat een prachtig woord
voor 'voorbij'. Ook inhoudelijk klopt dat beter, want het hoofdpersonage is hier
een meisje van Finse origine dat in een boekje moeilijke Zweedse woorden
opschrijft. Beyond is een variant op
El Sur, zelfde structuur, zelfde
drama, al is het mystieke hier vervangen door alcoholisme. Dat krijg je
met Finnen. De eerste paar shots kunnen wedijveren met Erice. We zien in
'het heden' een vervelend telefoontje, waarna de film zonder verklaring
verkast naar een met kerstlampjes versierd donker zwembad. De volwassen vrouw én haar jonge evenbeeld uit het verleden duiken erin. Mooi. De latere
afwisseling tussen flashbacks en heden is heel wat minder associatief.
En al snel begint – zoals vaker – juist het gedoe in het heden van de
film me te ergeren. Het kan ook liggen aan het uiterst matige spel van
Noomi Rapace (van de
drakentattoo) die hier klaarblijkelijk
continu met half open mond en opengesperde ogen ontzetting moest
uitstralen. Nee, dan de seventies-flashbacks! Die mogen er wezen, in
Mitt Liv som Hund-stijl. Binnen een paar minuten zit het net
gearriveerde zwemstertje met haar buurmeisje te schateren om de
pornoboekjes van buurman. (Ik moet altijd denken aan Talma's hit
Rummenigge...) Ook de rest van de familie Moilanen is goed getroffen. De pa
met de losse handjes (raak nóóit zijn drank aan) en nostalgisch
gestemde moeder die de kop in het zand der verleden heeft gestoken. En
dan is er nog het
Gummo-magere raadselachtige broertje.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten