Jeugdig
ok, maar zó jeugdig? Deze film fokt continu met de foute, jaloerse
moraalridder in mij. In de fraaie openingsscènes zien we in winters
Parijs een bloedmooi jong stelletje aan het rollebollen op de
studentenkamer van de Mick Jagger-achtige gozer. Bertolucci, kom er maar
in. Een paar minuten later leren we echter dat het meisje 13 is.
Dertien!? Sinds wanneer zou een universiteitsstudent daarmee mogen en vooral wíllen rommelen? Ik had wel twintig minuten nodig om daar vrede mee te
hebben. Oh lala Frankrijk. (In een week waarin ik net
Polisse zag...)
Ironisch genoeg bewijzen de volgende twee uur dat het inderdaad wat vroeg
was voor het meisje. De hele film voltrekt zich in het volgende patroon;
hysterisch meisje: houd je écht van me? Jongen: jaja, neuken? Na een
korte detour die wat Dumont-achtig religieus lijden suggereert, belandt
de film (die moeizaam een kleine tien jaar bestrijkt) eindelijk in een
goeie fase als het meisje de jongen eventjes los weet te laten. Ze gaat
architectuur studeren. In die lekker intellectualistische scenes
bezoeken we onder meer het Bauhaus, en horen we mooie colleges over
natuurlijk licht. Nu is die ene ouwe knakker wel erg vaak aan het woord.
En ja hoor! Het wordt allemaal bijzonder zinnelijk en fraai in beeld
gebracht, maar een
Les Roseaux Sauvages of iets van Pialat wordt het nergens,
ondanks dat de pa van het meisje naar de oude baardige meester is gemodelleerd. Pas in de aftiteling zie ik dat de film van Mia
Hansen-Løve is. Hmm. (Overigens ontstond later op het
forum van de Subjectivisten nog een uiterst amusante discussie, waarin bijvoorbeeld werd bewezen dat het meisje 15 was. Het lag dus aan mij.)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten