Shame

Michael Fassbender. Wat een acteur. Ik denk dat als die man op 500 meter van je staat je zijn 'présence' nog voelt. Intense kerel. Hier bijvoorbeeld geïllustreerd in de uitstekende eerste tien minuten, waar we bijna zonder woorden het leven van zijn personage zien. Flirten in de trein, werken, rukken, ad infinitum. Seksverslaving heeft wat irritants, het is wel een óngelofelijk luxe-probleem – zeker als de man intussen een perfect geklede werkslaaf met genoeg vrouwelijke aandacht is – maar tegelijkertijd: respect dat je je film erover durft te laten gaan. Zoals alle verslavingen neemt 'the fix' gewoon de plaats in van de leegte die heerst. De man kan zich niet werkelijk openstellen, voor wie dan ook. Carey Mulligan doet gedurende de film steeds wanhopigere pogingen, als zuslief. Haar rol is heel, eh, Jennifer Jason Leigh-achtig. Continu wankelend, in alle facetten. Ze zingt (expres?) net zo hopeloos. (Je wéét dat die plaat er gaat komen nu ze met Mumford is getrouwd.) Mulligan dreigt bij vlagen te worden weggespeeld door Fassbender, maar dat is geen schande. Wel zonde is dat de beste scenes in de zijlijn zitten – als je Shame ten minste als een broer/zus-verhaal ziet. Fassbender heeft een werkelijk fantastische date (waarin hij doodleuk zijn a-romantische gedachten uiteenzet) én ook de bittere slotfase (beginnend in een bar) is heel sterk. Daar dwaalt hij als Tom Cruise in een totaal gestripte variant op Eyes Wide Shut door zijn eigen persoonlijke apocalypse. Volledig over zichzelf afgeroepen.