Tim
Burton is eigenlijk te succesvol geworden for his own good. Een soort
franchise, je pompt er een hoop geld in en je krijgt een op en top
visueel sprookje. Die worden echter almaar leger en voorspelbaarder.
(Het is echt geen toeval dat het wél weer keer lukte toen Burton in
Corpse Bride letterlijk met krakkemikkige poppetjes aan het knutselen sloeg...)
Dark Shadows begint verschrikkelijk, in een bombastisch intro zien we
hoe Johnny Depp (wéér hij) vervloekt wordt. Dan skippen we een paar honderd jaar en
belanden we in de seventies, als Bella Heathcote zich bij het inmiddels
vervallen mansion van Depp meldt. De nazaten van Depp leven daar als een
soort excentrieke Addams Family, en ook de heer des huizes zelf weer wordt opgegraven. 'Terribly sorry, you couldn't believe how thirsty I
am'. Ja, hij is een vampier. Alsof we er daar de laatste jaren niet
genoeg van hebben gezien. Toch is die middenfase een tijd lang erg
aanstekelijk. Depp lijkt hologig en lijkbleek op Philip Cocu, en praat
als Shakespeare. De moderne tijd stelt hem voor raadselen. 'Reveal
yourself, tiny songstress!' roept hij tegen de tv, waar de Carpenters
spelen. Ondertussen vat hij een liefde op voor de nieuw aangekomen
gouvernante Heathcote, maar voor een intiem reïncarnatie-verhaaltje
heeft Burton geen geduld. De rest van de familie (met o.a. Michelle
Pfeiffer, Jackie Earle Haley en Chloë Moretz) moet tenslotte ook aan bod
komen. En wat te denken van Helena Bonham Carter als drankorgel en
pornodokter. Of Alice Cooper. (Het zijn de seventies ten slotte.) De
familieperikelen verdwijnen al snel naar de achtergrond voor een
afgezaagde portie Burton-vuurwerk met de femme fatale van het verhaal.
En dat is – in tegenstelling tot in
Stardust – dit keer niet Pfeiffer, maar
de blonde feeks Eva Green.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten