Midnight in
Le Havre, eigenlijk hè. Net als Woody weet Aki Kaurismäki zijn haperende carrière nog één keer aan te
zwengelen, en net als Woody keert hij daarvoor terug naar Frankrijk,
waar beide al eerder films hadden gemaakt. In het geval van Aki
La Vie de Bohème waar hier natuurlijk aan gerefereerd wordt, en niet
alleen doordat Wilms weer de hoofdrol speelt. Alles voelt aangenaam
vertrouwd; de gortdroge humor (zo droog dat je hem niet in 'inkt' moet
proberen te vangen), een onwaarschijnlijk leip optreden (de miniatuur
Bob Dylan!) én Kati Outinen. Het is dat de film zo onwaarschijnlijk
Amélie-warmbloedig is, anders had ik alleen om de oud geworden Kati wel
een weemoedig potje kunnen grienen. Frans heeft ze duidelijk nooit
geleerd, ze spreekt het als computerspraaksoftware. Outinen speelt de
echtgenote van de professionele 'bum' Wilms, die als schoenenpoetser
kleinschalige avontuurtjes beleeft. Le Havre is fenomenaal prachtig
schilderachtig donkerblauw, ik moet me sterk vergissen als Kaurismäki er
niet bewust wat Van Gogh-schilderijtjes in heeft weten te frutselen. De moderne tijd is aanwezig in de vorm van een Afrikaanse verstekeling. Hij
arriveert met wat reisgenoten in een container (het moment dat die
geopend wordt is classic Kaurismäki; de Afrikanen zitten er bij van 'oh
hallo daar, we're just chillin'). De 'dorpsagent' moet de ontsnapte
jongen eigenlijk arresteren, maar is dat natuurlijk niet van plan. Hij
sjouwt liever rond met... een ananas! De man in het stijlvolle zwart is
even lullig als Herman Finkers in zijn beste dagen. Terugkerend op de
Woody-vergelijking; Kaurismäki legt het af wat betreft finesse in het
verhaal. Dat heeft de diepgang van één van zijn vele geleegde
whiskeyglaasjes. (Ook in de film wordt weer uitgebreid gepimpeld.) Fuck
het, dacht Kaurismaki, en maakte het einde Karma-is-oke.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten