Een sappige schizofrene(n) film. Sappig!? Bij het onderwerp
zou je je eerder een intiem en pijnlijk drama als
Safe
voorstellen. Daar heeft Take Shelter bij vlagen ook wel wat trekjes van,
maar er zit toch echt een entertaining
Knowing-sausje overheen. Meteen te merken als
Michael Shannon (specialist bij uitstek in gestoorde rollen) naar
buiten kijkt. In de verte lijkt het te stormen. In zijn tuin ligt een
hoop troep. Troep waar je een bootje van zou kunnen bouwen. Noach kom er
maar in. Shannon leeft met zijn pittige christelijke echtgenote en dove
dochter ergens in smalltown USA. Op zijn baantje als
drilboor-whatever-worksman (Shannon is er eigenlijk nét te elitair voor)
lijkt alles ook koek en ei. Maar waarom vliegen de vogels zo raar? En
waarom onweert het altijd? 'Is anyone seeing this?' Het mooie aan Take
Shelter is dat Shannon wéét dat ie gek wordt. Hij zoekt zelfs hulp.
Tegelijkertijd maakt 'm dat mínder gek, waardoor het einde heen en weer
schiet tussen 'battling schizofrenia for dummies' (alsof het een winbaar
gevecht is) én de bekende primitivistische noties van 'de gek ziet wél
dingen aankomen'. Ondertussen mag Shannon ontploffen ('there's a storm
coming like you've néver seen before!') en peinsde ik of schizofrene
waanbeelden beïnvloed worden door de 'zeitgeist'. Lijkt me wel hè? En
het weer is op dit moment natuurlijk een van de grootste onzekere
factoren. Eng omdat het níet te controleren valt, én nog enger omdat we
er met zijn allen wel invloed op uitoefenen
Geen opmerkingen:
Een reactie posten