Het zal niet de
bedoeling zijn geweest van de film, maar ik ging me juist een beetje aan
euthanasie ergeren. Het maakt je dood tot een 'event', tot van die
situaties waarin mensen roepen 'we vieren het leven'. Dat is eigenlijk
net zo irritant als mensen die op het doodsbed van pa en ma nog altijd
over het weer babbelen, zoals hier mensen wordt verweten. Wat is er mis
met je laten overvallen door de dood? Niettemin is euthanasie natuurlijk
een goed recht. En één van de weinige dingen die eerst voor beesten
gold en pas daarna voor mensen. Nic Balthasar heeft er een braaf human
interest filmpje over gemaakt, vol onwaarschijnlijk uitleggerige
dialogen. En als het nou een filmpje was. Het dúúrt. Euthanasie geeft
eenieder de kans tot
Cyrano-achtige doodsspeeches. Met het Socratische
glas voor je heb je ook geen zin om op te houden met lullen natuurlijk.
De structuur van de film bestrijkt veel teveel jaren, zo suggereert het
intro een spannend triootje, maar verdwijnt het vrouwelijke element
doodleuk voor een kwart eeuw. Dan had ik de hele film maar zónder haar
over een vriendschap laten gaan, tussen de dokter (met
euthanasiebezwaren) en zijn beste vriend (later Peter Buwalda-achtige
MS-patiënt). Ook de moeder van diens weeïge zoontje moet op de
achtergrond blijven. Afgelopen Zomergasten peinsde ik bij het
verschijnen van Henny Vrienten of ik wel eens een soundtrack van de man
had gehoord. Nu wel. Hij bast wat aardige instrumentale popdeuntjes in
de beginfase; in de tweede helft neemt effectieve 'bleitmuziek' van
Strauss en co het over.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten