Als je films door middel van schilderijen zou recenseren, zou het dit
keer
deze moeten zijn. Het oeuvre van Friedrich is
net als The Grey doortrokken van een
fatalistisch soort romantiek: man versus natuur. En ook religie speelt
een grote rol. (Wel met de moderne twist: God waar bent u dan?) The Grey
volgt verder het recept van Weirs
The Way Back - groepje mannen door
omstandigheden aan de wandel - maar voegt daar wolven aan toe. Spannend!
Al kan ik nauwelijks geloven dat de beesten zó agressief kunnen zijn. Ik
moest denken aan een keer op familievakantie, in een Duits wolvenpark.
Sneue magere roedels die zich jankend op uitgedeelde lappen vlees
storten. Geen dierentuin-beesten duidelijk. De wolven komen hier in actie
nádat er een vliegtuig is neergestort. We hebben eerst de passagiers
leren kennen, 'aan het eind van de
wereld'. Denk aan die Herzog-docu,
jammer dat geen van hen een Duits accent heeft. Volgens de gedragen
voice-over zouden het allemaal misfits zijn, maar when shit hits the fan
blijken ze allemaal brave familiemannen. Beetje onzin wel. Liam Neeson
speelt het alfa-mannetje, en doet dat goed. De overige mannen zijn
allemaal even baardig en Colin Farrell-achtig, en leggen zoals in het Drs.
P-liedje één voor één het loodje. Bizar genoeg blijven juist de meest
anonieme over. Terzijde: als je als 'donkergekleurd medemens' een
vliegtuig met blanken instapt weet je dat jíj in elk geval de crash gaat
overleven. De nasleep, daar wordt het pas gevaarlijk voor jou. Maar dat
geldt hier voor iedereen, want dit is een 'grim tale'. En zo hoort het
ook bij wolven.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten