Beste
Pasolini? Ik denk het wel. Zelfs zijn eigen einde voel je al aankomen in dit
debuut. En stijl hoefde je hem niet te leren. Zelfs in de 'slums' van
Rome praten de kerels Shakespeariaans, worden hun koppen
gefilmd als sculpturen uit de klassieke oudheid en klinkt er Bach wanneer ze elkaar te lijf gegaan. Lijkt een garantie voor protserigheid en
oeverloze ambitie, maar Pasolini gaat het allemaal zo naturel af dat je
de film zelfs als working class hustle tale nog bijna realistisch
aanvoelt. Accattone is een depressieve pooier, die zijn eigen falen
onderkend, zonder dat hij weet wat eraan te doen. Zijn 'meisje' belandt
in de cel, zodat er ook geen inkomsten meer zijn. Accattone en zijn
'gang' der apostelen hebben het leven op niks (of op retoriek) tot kunst
verheven. Iedereen die wél werkt wordt uitgefoeterd. Maar zonder
'working girl', dwaalt de 'papa' (een woord voor pooier, als ik het goed begreep...) langs de ruïnes van een arme, nog niet herbouwde stad.
Accattone zoekt liefde bij zijn zoontje. En jat diens ketting. 'De
dingen die ik moet doen.' Dan is Accattone echter al een nieuw meisje
tegenkomen. Een struise plattelandse. En even flakkert er hoop. Hij
probeert zelfs te werken. 'Zitten we hier soms in Buchenwald.' Het
meisje weet allang waar dat op uitdraait.. En Accattone rest slechts een
laatste lucide droom. Ingmar Bergman had het niet beter gedaan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten