Will Oldham mag ik graag
zien acteren, met zijn gekraakte karakterkop is hij (on)geknipt voor
het spelen van rare vogels. In The Guatemalan Handshake blijkt er zelfs
een Napoleon Dynamite in 'm te schuilen. Nou ja. De domme blik is er in
elk geval. Jammer dat Oldham hier eigenlijk als de off screen MacGuffin moet fungeren.
In een volslagen gestoord plot is Oldham er vandoor gegaan, daarbij
onder meer een zwangere vriendin en een stel autogekke Destruction
Derby-'vrienden' achterlatend. In het dorp zijn de dingen niet meer wat
ze waren sinds de elektriciteitscentrale op tilt is geslagen.
Belangrijkste gevolg: een verdwenen hondje. Een
Human Highway geplaveid
met losse eindjes. Elke nieuwe poging tot een kinderachtige grap vereist
blijkbaar een nieuw personage. Zo verschuift de focus net iets te vaak.
Zelfs het meisje dat de film op de voice-over mag openen raakt op de
achtergrond. Zij is de enige die de vreemde Oldham dénkt te begrijpen.
Van de ganse collectie schmierende bijrollen is de hondeneigenaarster
het aandoenlijkst. De hele film lang is ze volslagen manisch-depressief
op zoek. Als de film nog wat rucksichtloser was geweest had je een soort
Gummo directed by David Gordon Green gekregen. Nu is het een
melig-melancholische komedie die onder meer dankzij muzikale intermezzi
(Oldham doet The Moldy Peaches) best lief is.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten